الف) تفویض اختیار از طرف مقامهای مرکزی سازمان به روسای ادارات و دوایر تابعه باید برای اجرای وظایف خاص مدیریت باشد.
ب) حدود شمول تفویض اختیار مدیران واحدهای نابغه ، باید به طور نسبی وسیع باشد و کم و بیش به اقتضای نوع وظایف و شرایط کار، کلیه رده های سازمانی را در بر گیرد.
ج) تفویض اختیار تحت شرایط مذکور، جنبه انفرادی نداشته ، بلکه به صورت مدون و از طریق وضع مقررات خاص در سیستم استقرار یافته باشد.
عدم تمرکز سازمانی در مورد هر سازمانی تحت شرایط مذکور مصداق پیدا می کند. از میان وظایف خاص مدیریت به خصوص حدود اختیارات روسای ادارات و دوایر سازمان در تنظیم برنامه عملیات خود ( تشخیص مسائل و انتخاب رویه) عامل موثری در تعیین درجه عدم تمرکز سازمان به شمار می رود. تفویض اختیاراتی که موجب عدم تمرکز سازمانی می شود، با تفویض اختیارات انفرادی متفاوت است، کارمندی ممکن است قسمتی از اختیارات خود را به دیگری تفویض نماید ، در این صورت این عمل جنبه انفرادی دارد. عدم تمرکز سازمانی موقعی ایجاد می شود که تفویض اختیارات تقریبا جنبه عمومی داشته و کم و بیش ( البته نه یکسان) برحسب اوضاع و شرایط خاص در کلیه طبقات و طول و عرض سازمان صورت گیرد . بناراین عدم تمرکز سازمانی به توزیع منظم و ثابت اختیارات در طبقات مختلف سازمان از ریاست کل دستگاه تا منطقه اجرای عملیات اطلاق می گردد.
دکتر حمید سرایداریان
